11 april, een jaar later

Wat een vreemde dag vandaag. Het is nu een jaar geleden dat ons leven op zijn kop gezet werd door het hartinfarct van mijn man. Ik vond het toen een heftige ervaring maar had geen idee dat het zoveel  bij me teweeg zou brengen. Afgelopen weken en het weekend dat we net achter de rug hebben is het geregeld onderwerp van gesprek geweest. Waar staan we nu, wat heeft het ons gebracht, waar heeft het ons gebracht? Zou ons leven er anders uit zien als het niet gebeurd was? Omdat dit mijn blog is zal ik hier alleen voor mezelf spreken. Welke invloed heeft het gehad op mijn leven?


Ondanks dat het nu goed gaat met mijn man heeft zijn infarct voor mij veel veranderd. De wereld ziet er anders uit. Het leven kan zomaar afgelopen zijn. Alles wat je denkt te hebben, al je zogenaamde zekerheden kunnen in een keer wegvallen. En wat hou je dan nog over? Dit maakt dat mijn kijk op een aantal zaken is veranderd. Onze relatie, ons gezin, ikzelf en mijn werk. Voor een buitenstaander is het verschil nauwelijks waarneembaar. Voor mij is het niet meer hetzelfde.


Op het gebied van onze relatie kan ik concluderen dat het onze band nog sterker heeft gemaakt. We hadden het al goed samen maar door het hele gebeuren en de vele gesprekken hierover ga je nog meer de diepte in. Je beseft heel goed wat je hebt en geniet daar dan ook van. Dat geldt ook voor onze drie kinderen. Het gaat met alle drie erg goed op dit moment en dat is heerlijk. Door hier vaker bewust mee bezig te zijn, geniet ik er meer van dan voorheen. 


De grootste verandering heeft zich in mijzelf voltrokken. Ik ben niet meer dezelfde. Het infarct heeft niet alleen mijn man geraakt maar heeft ook mij omgeblazen. Ik moest opnieuw gaan zoeken wie ik was. Ik was het echt even kwijt. Ik moest mezelf stukje bij beetje weer opbouwen. Een heftig proces dat nog niet afgerond is maar waarvan ik wel het gevoel heb dat ik een heel stuk op weg ben. Het heeft me ook de gelegenheid gegeven bewust naar verschillende stukjes te kijken. Wat vind ik belangrijk en wat doe ik alleen omdat ik denk dat het zo hoort? Wie ben ik eigenlijk? Als ik echt alleen verder had gemoeten hoe had ik dat dan gedaan? 
Ik probeer nu dichter bij mezelf te blijven. Ik ben mijn eigen maatstaf en niet de mensen of verwachtingen om mij heen. Ik doe mijn best reële doelen te stellen die bij me passen. Dat lukt nog niet altijd maar wel steeds vaker. Ik luister wat meer naar mijn gevoel en een beetje minder naar mijn verstand. Dat gaat steeds beter en bevalt prima! 
Ik sta wat meer mindfull in het leven. In het vliegtuig in de zomervakantie zat ik naast een Amerikaan die het niet beter had kunnen verwoorden: "It is what it is." En zo is het. Ik wist niet dat dit ook in het Amerikaans een uitdrukking was maar het is wel een beetje mijn motto geworden. Kijk naar wat je nu hebt, waar je nu staat en geniet daar zo veel mogelijk van. 

Dat betekent niet dat je niet meer vooruit kunt kijken. Ik vind het nog steeds leuk om plannen te maken voor de toekomst. Mijn visie op hoe mijn werkzame leven er uit moet gaan zien is veranderd. Ik zag mezelf werken op een HR-afdeling maar vraag me nu af of dat is wat ik echt wil en of dit echt bij me past? Op dit moment denk ik van niet maar dat kan over een jaar weer anders zijn. Misschien is dat wel de belangrijkste verandering. Voorheen stonden de zaken veel meer vast. Er zijn veel vraagtekens voor in de plaats gekomen. Soms vermoeiend, het hebben van vastigheden geeft ook een bepaalde rust maar vooral heel erg boeiend. Door meer vanuit een vraagteken naar zaken te kijken blijft er ruimte voor verandering. Mijn blik blijft meer open en dat biedt perspectieven. Door deze manier van kijken heb ik de afgelopen maanden veel nieuwe dingen ondernomen en nieuwe mensen leren kennen. Spannend maar wel heel leuk!


Een heftig maar waardevol jaar. Sluit ik het hiermee af? Ik denk het niet. Ik zie dit jaar meer als een keerpunt. Het jaar waarin ik geleerd heb meer naar mijn gevoel te luisteren en daar ook naar te handelen. Het jaar waarin we als gezin dichter naar elkaar toegegroeid zijn. Maar ook het jaar waarin ik heb leren omgaan met een stukje angst. Die angst mag er zijn maar ook niet meer dan dat. Het mag niet mijn leven gaan bepalen.
Het voelt als het jaar van een nieuwe start waarin we het goede van ons 'oude leventje' continueren maar de overbodige ballast over boord gegooid hebben. En dat voelt goed!